το πρωτο κακο: η ασταματητη βροχη (ή ο ανεμος).
για να μπορεσει να απογειωθει αυτο το πραγμα πρεπει να μην βρεχει και πρεπει ο ανεμος να ειναι πολυ αδυναμος. ολη την προηγουμενη εβδομαδα οταν δεν εβρεχε φυσαγε και οταν φυσαγε εβρεχε και απο πανω. που εισαι ηλιολουστε βραζιλιανικε ουρανε;; μεχρι τωρα στα ωπα ωπα μας ειχες, τωρα θυμηθηκες να βρεξεις;; ε; ε; Ε;
το δευτερο κακο: η αναβολη της πτησης.
η πτηση λοιπον ακυρωνεται (προς το παρον). ολοι μεσα στην μαυρη καταθλιψη. τα εισητηρια μας τα οποια ειναι για αυριο δεν αλλαζουν μας αναγκαζουν να φυγουμε απρακτοι. (οκ οχι τελειως, ειναι ρυθμισμενο και κουρδισμενο. απλα μια καλη μερα ζηταει και αυτο το κακομοιρο για να πεταξει). αυτο εχει ως συνεπεια να πρεπει να γυρισει ο καθηγητης μαζι με τους διδακτορικους τον μαρτιο που θα εχει παλι καλο καιρο η περιοχη για να το πεταξουν το ρημαδι.
αμοιρο FITE, αυτο ηταν το πιο ψηλα που εφτασε. μην κλαις, θα πεταξεις τον Μαρτιο
μεσα στην μαυρη καταθλιψη λοιπον και με τον καιρο να λυσσομαναει, ξεκινησαμε να γυρισουμε στο ξενοδοχειο. μπαινω στο αυτοκινητο που οδηγουσε ο καθηγητης. ξεκιναμε κουτσα στραβα να φυγουμε. να μην φαινεται τιποτα απο το τζαμι, ειχε σκοτινιασει απο την πολλη βροχη. δεν κανουμε 20 μετρα και...
η ροδα μεσα στο χαντακι....
αυριο ειναι η μερα που επιτελους γυρναμε στην Ιαπωνια. χωρις να θελω να γινω υπερβολικος νιωθω πως ολο αυτο το μηνα ενιωθα σαν να ημουν στη limbo. νιωθω οτι θα γυρισω στην Ιαπωνια και θα πρεπει να ξανασυνηθισω τον κοσμο των ζωντανων.
οι στοχοι που ειχα πριν ερθω στην Βραζιλια (με σειρα σημαντικοτητας)
1. να παω στο Ριο ντε Τζανεϊρο να δω εναν φιλο μου που εχω πολλα χρονια να δω
2. να παω στο Σαο Παολο
3. να δω τον νυχτερινο ουρανο του Νοτιου Ημισφαιριου
4. να πεταξει το FITE
...φοβερη επιτυχια, μονο να παω στο Σαο Παολο καταφερα.
τα λεμε την Πεμπτη οταν φτασω στην Ιαπωνια. (σπιτι μου σπιτακι μου)